Metoda McKenzie jest metodą fizjoterapeutyczną stworzoną przez nowozelandzkiego terapeutę Robina McKenziego w latach 60. XX w. Metoda służy do badania, leczenia i przede wszystkim profilaktyki schorzeń związanych z kręgosłupem oraz stawami obwodowymi, chociaż pierwotnie leczono nią jedynie dolegliwości szyjnego oraz lędźwiowego odcinka kręgosłupa.
Od tradycyjnych metod rehabilitacyjnych metoda McKenziego różni się tym, że eliminuje nie tylko sam ból związany ze schorzeniem, ale również jego przyczynę, przeciwdziała również nawrotom choroby. Kluczowym aspektem leczenia metodą McKenziego jest bardzo dokładny wywiad poprzedzający testy ruchowe w obrębie kręgosłupa. Dzięki wywiadowi oraz testom fizjoterapeuta ustala tzw. zespół zaburzeń kręgosłupa.
Wyróżnia się trzy zespoły: strukturalny, posturalny oraz dysfunkcyjny. Zespół strukturalny zaburzeń kręgosłupa jest najczęściej spotykanym i leczenie oraz rehabilitacja kręgosłupa metodą McKenzie dotyczy w głównej mierze tego zespołu zaburzeń. Polega on na nieprawidłowych zmianach w obrębie segmentu kręgowego, takich jak zwyrodnienia krążka międzykręgowego, stawów międzywyrostkowych czy zrostów okołokorzeniowych. Zespół dysfunkcyjny charakteryzuje się mechanicznymi uszkodzeniami w obrębie tkanek kręgosłupa, wywołanymi przez czynniki zewnętrzne, np. podniesienie ciężkiego przedmiotu czy gwałtownym zgięciem tułowia. Zespół posturalny charakteryzuje się zaburzeniami w postawie ciała, które nie są wywołane przez czynniki zewnętrzne lub uszkodzenia wewnętrzne, ale są wynikiem statycznych przeciążeń spowodowanych np. siedzącym trybem pracy.
Leczenie kręgosłupa metodą McKenzie polega w głównej mierze na dobraniu przez terapeutę odpowiednich, indywidualnych ćwiczeń, które pozwalają zarówno na eliminowanie, jak i zapobieganie konkretnym dolegliwościom. Rola pacjenta jako uczestnika w terapii McKenziego jest kluczowa, ponieważ powinien on wykonywać bardzo dużą liczbę ćwiczeń samodzielnie w domu. Poza tym pacjent uczony jest również nowych sposobów wykonywania codziennych zajęć, dzięki czemu ryzyko nawrotu schorzenia jest w znacznym stopniu zminimalizowane.